Rhonda from GTO informed us that she had some friends wishing to visit our hostel children to do ministry activities with them. They came in two groups; the first group going to the adolescents at Omkoi Coffee hostel, and the second group going to the children at Maw Kler Kee Coffee Hostel.

คุณรอนด้าจากองค์กรจีทีโอ(เชียงใหม่) แจ้งกับเราว่า มีเพื่อนต้องการมาเยี่ยมเด็กที่หอพักทั้งสองแห่งของเรา โดยจะแยกกันเป็นสอง กลุ่ม กลุ่มแรกจะไปที่หอพักอมก๋อย จะทำกิจกรรมกับเด็กโต ส่วนอีกกลุ่มหนึ่ง จะไปกับผมที่หอพักกาแฟมอเคล่อคี ไปทำกิจกรรมกับเด็กเล็ก

We left Chiangmai at 9 o’clock on July 21, 2010.  We stopped for lunch at Omkoi Coffee Hostel to leave the first group there.   With rest stops on the way we reached the village at 7 pm.  The children lined up to welcome us, looking very cute.

เราออกเดินทางเวลาประมาณ 9 โมงของวันที่ 21 กรกฏาคม 2010 เพราะต้องใช้เวลาในการเดินทางมาก เราแวะทานข้าว แวะเติมน้ำมัน แวะที่หอพักกาแฟอมก๋อยเพื่อฝากเพื่อนกลุ่มนี้ไว้ที่นั่น และแวะสำหรับห้องน้ำมาเรื่อยๆ  เราไปถึงที่หมู่บ้านมอเคล่อคีในเวลา ประมาณ 1 ทุ่ม เด็กๆออกมาเข้าแถวต้อนรับเราอย่างเป็นระเบียบ ช่างดูน่ารักน่าเอ็นดูกระไร

We have a few pictures of a team from GTO, led by Shaun and Brian, who conducted activities for the older children at Omkoi Coffee Hostel.

เรามีภาพของคณะจากจีทีโอกลุ่มแรก ที่ทำกิจกรรมกับเด็กโต ที่หอพักกาแฟอมก๋อย ที่นำโดยไปรอัน กับ ชอน เพียงเล็กน้อย

คณะจากจีทีโอไม่รอช้า หลังอาหารเย็นพวกเขาเริ่มกิจ กรรมที่เขาเตรียมไว้กับเด็กๆทันที่  เด็กๆเรียนรู้ และสังเกตสิ่งที่พี่ๆฝรั่งมาทำและสอนให้อย่างสนใจ เวลา 3 ทุ่มเด็กๆจึงเข้านอน ที่นี่ยังมีไข้มาลาเรียอยู่ เราจึงแนะนำให้เด็กๆและผู้มาเยือนนอนในมุ้ง

Every morning at 5.30 AM Pastor Taw Soe leads worship with the children as a Christian hostel.  After Biblical teaching the children play together as children love to do.

ทุกเช้าเวลาประมาณ 5.30 น. อาจารย์ ถ่อโซ จะนำเด็กๆนมัสการพระเจ้า ตามแบบของหอพักคริสเตียนทั่วไป  หลังจากนมัสการพระเจ้า และการอมรมสั่งสอนจริยธรรม เด็กๆจับกลุ่มกันเล่น ตามประสาของเด็ก เป็นกลุ่มๆ

ภาพที่เรามองเห็นจากระเบียงหอพัก ทำให้เราจินตนาการณ์ได้มากมาย

This is our chicken pen.  We have 25 chickens now, but most of them live outside the pen.  Some sleep in the tree beside the chicken pen.  Maybe they are naturally wild because they are not from the city.

นี่คือเล้าไก่ของหอพัก ขณะนี้มีไก่อยู่ประมาณ 25 ตัว แต่ส่วนใหญ่ชอบอยู่นอกเหล้า และนอนบนต้นไม้ด้านหลังเหล้าไก่ อาจจะเป็นเพราะมีสัญชาติญาณของไก่ป่า เพราะไก่เหล่านี้ ไม่ใช่ไก่ที่เอามาจากในเมือง

This time we brought more rain trees, these coming from brother Chana. We brought lime trees and other trees to plant in hostel area.

ครั้งนี้เราเอาต้นฉำฉาจที่ได้จากคุณจากเชียงใหม่มาปลูกเพิ่ม เรานำต้นมะนาวและต้นไม้ที่มีผลอื่นๆไป เพื่อปลูกในบริเวณหอพักด้วย

When we came back from the valley we found that all of us had “donated” some blood to leeches. We stopped the bleeding the way the villagers do, by putting a small piece of paper on the point of bleeding.  (If we don’t do this the bleeding does not stop bleeding easily because leeches have a substance prevents the blood from clotting.  This method seems to cause the blood to clot.)

หลังจากที่เราลงไปในลำธาร เพื่อไปดูคูน้ำที่เราขุดไว้สำหรับ ติดตั้งเครื่องปั่นไฟพลังน้ำ ทุกคนได้บริจาคเลือดให้ทากกันทั่วหน้า หลังจากเราเอาทากออกแล้ว เราใช้วิธีแบบชาวบ้าน เพื่อหยุดเลือด คือใช้กระดาษหนังสือพิมพ์หรือกระดาษที่ไม่มันแปะลงที่เลือดออก เพื่อให้เลือดหยุดไหล หากไม่ทำอย่างนี้ เลือดจะไม่หยุดง่ายๆเลย เพราะทากจะมีสารบางอย่างไม่ให้เลือดแข็งตัว เข้าใจว่าหลักการการใช้กระดาษนี้คือ ทำให้เลือดแข็งตัว จากด้านนอกที่ถูกอากาศแล้ว และค่อยๆปิดปากแผลเข้าไป

เราได้ยินจากแม่บ้านเล่าอีกว่า ก่อนหน้านี้หนึ่งเดือน เธอได้ยินเสียงเด็กทารกร้องไห้ด้านหน้าของหอพัก ในตอนกลางคืน ทั้งๆที่หอพักนี้ไม่มีทารกแม้แต่คนเดียว ตอนเช้าออกมาดู ปรากฏว่า เห็นรอยเท้าแบบเดียวกันนี้ ปรากฏอยู่ที่ด้านหน้าของหอพัก ใกล้ห้องน้ำ หลังจากนั้นประมาณ1หนึ่งเดือนรอยนั้นก็เลือนหายไปเองโดยไม่มีใครไปลบ

While digging this fish pond we came upon tile plate waste like these periodically.  We collected these waste plates and took photos.  We heard from villagers that this village was ancient, once inhabited by Lawa people.  It was Lawa tradition to bury their dead with bowls.  We don’t know where these bowls came from, or how.  They may have been made by the Lawa, or brought from somewhere else.  The right bowl is one villagers found in 2008.

การขุดบ่อปลาที่นี่ เราพบเศษถ้วยกระเบื้องดังรูปเป็นระยะๆ เราเก็บรวมเศษถ้วยเหล่านี้ด้วยกัน แล้วถ่ายภาพดังกล่าวเอาไว้ ชาวบ้านเล่าต่อๆกันว่า หมู่บ้านนี้เมื่อก่อนเป็นหมู่บ้านของชาวละว้า ชาวละว้าจะมีประเพณีฝังถ้วยกระเบื้อง และทรัพย์สินพร้อมกับผู้ตาย ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าถ้วยกระเบื้องเหล่านี้ มีที่มาที่ไปอย่างไร เขาทำเองหรือนำมาจากที่อื่น และภาพขวาสุดคือ ถ้วยที่ค่อนข้างสมบูรณ์ที่เคยขอถ่ายกับผู้ที่ขุดได้ เมื่อหลายปี 2008 ก่อน

Before we went to Maw Kler Kee this trip I told Pastor Taw Soe that prepare some “thank you” songs for the sponsors who are helping our mission so I can record them and put into a slide show background. The children did quite well, with musical timing and notes well performed.

ก่อนที่เราจะมา เราบอกอาจารย์ถ่อโซไว้ก่อนว่า ให้เตรียมเพลงที่กล่าวถึงการขอบคุณ เราจะบันทึกเสียง แล้วทำเป็นสไลด์เพลง เป็นการขอบคุณผู้ที่สนับสนุนพันธกิจของเรา เด็กๆทำได้ดีมาก จังหวะดี เสียงไม่เพี้ยนสักคนเลย

We brought some school supplies which were given by Teajon Christian International School (South Korea) sent to us after arranged by Mr. Brian Lavender.  We divided them between the two hostels.  The first portion included more pencils because there are more primary school students at Maw Kler Kee Hostel, and the second portion we was more pens because most students at Om Koi are middle & high school students.  We bought some medications for the hostels to keep.  Sometimes Maw Kler Kee villagers and others ask for medicine at our hostels so this is one of our missions, naturally.

เรานำอุปกรณ์การเรียนจาก Teajon Christian International School (South Korea) โดย คุณไบรอัน ลาเวนเดอร์ ส่งมาให้เรา เราแยกของฝากนี้แยกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งมอบให้หอพักมอเคล่อคี และอีกส่วนหนึ่งนำกลับไปให้หอพักอมก๋อย หอพักอมก๋อยมีเด็กมัธยมมากกว่าเราจึงแบ่งปากกาไปให้ทางอมก๋อยมากว่า และที่นี่มีเด็กประถมมากกว่าจึงแบ่งดินสอให้ทางนี้มากกว่า เราซื้อยาที่จำเป็นบางอย่างมาสำรองไว้ ที่หอพักยามฉุกเฉิน ที่หอพักกาแฟมอเคล่อคี ชาวบ้านในหมู่บ้านหรือจากหมู่บ้านอื่น มักจะมาขอยาจากพ่อบ้านของเรา จึงกลายเป็นพันธกิจอีกอย่างหนึ่งของหอพักโดยปริยาย

Thanks to these young people from GTO for their kindness.  Although they don’t speak the same language, whenever they had free time they played with the children.  We saw many smiles from the children and heard much laughter when they were together.

ขอบคุณเพื่อนๆหนุ่มสาวกลุ่มนี้ ที่มีจิตใจเมตตากับเด็กๆที่หอพัก ทั้งๆที่คุยกันไม่รู้เรื่อง แต่เมื่อใดที่มีเวลาว่าง พวกเขาก็ยินดีจะมาเล่นกับเด็กๆเสมอ เราเห็นรอยยิ้ม และได้ยินเสียงหัวเราะของเด็กๆอยู่ตลอดเวลาที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน

Every mealtime we hear the children sing, “Thank God for the food.”  Older children serve the food for the younger ones.

เมื่อถึงเวลาหาร เราจะได้ยินเสียงเพลง “ขอบคุณพระเจ้าสำหรับอาหาร” ทุกๆมื้อ ตามระเบียบหอพัก  เด็กโตจะเป็นผู้ตักอาหารให้เด็กเล็ก

At Maw Kler Kee we can buy wood planks at a reasonable price, so we can make simple tables and seats for our cafeteria.

หลังอาหารกลางวัน พี่ๆฝรั่งยังคงมีเกมส์กลางแจ้งให้เด็กๆได้เล่นกัน

This evening the team had some skits for children.  At bedtime the team says goodbye to the children because in the morning the children might leave for school before the team departs for Chiangmai.

เย็นนี้พี่ๆมีการแสดงให้น้องๆได้ดูกัน สอนเพลงให้เด็กๆ เมื่อถึงเวลานนอน เราถือโอกาสนี้ในการอำลาน้องๆ เพราะ วันรุ่งขึ้นเด็กก็ต้องไปโรงเรียนแต่เช้า และพี่ๆก็ต้องเตรียมตัวเดินทางกลับ

We just thought that the time of year for this trip would be dry, and rain would be no problem.  But it started to rain the first night we arrived and rained every day, especially the evening and night of July 23.  After we put the cross in front of the hostel, we departed Maw Kler Kee in the rain.  Our truck got stuck just at the entrance of the hostel, and we had to wait until villagers came and pushed us.  Villagers told us that we should not go because the road was very slippery.  Actually it seemed wise to wait but the young people from GTO had to travel by plane the next day, so we were forced to start for Chiangmai.  While we were on the way we saw many landslides where the soil could not hold the water.  At most of the turns at the edge of each mountain there were grooves made by the water.  One of them was quite deep and very soft.  If we drove slowly we might get stuck in the mud.  We had only three men in our truck, so if we stuck in this groove we might not get out.  I decided to drive by force, but when the front wheel bounced out of the rut the truck hit the mountainside.  Thanks to God we finally got out of the woods safely.  I asked the fellow travelers to get good pictures but they were too excited.

การมาของเรามาคราวนี้ เราลืมตรวจดูพยากรณ์อากาศ เพราะเราคิดว่าปีนี้ฝนคงจะแล้งหรือคงจะยังไม่ตก คงไม่มีปัญหาอะไร แต่ฝนเริ่มตกตั้งแต่คืนแรกที่เราไปถึง และตกทุกวัน โดยเฉพาะตั้งแต่เย็นวันที่ 23 จนถึงวันรุ่งขึ้นฝนตกหนักมาก หลังจากเราติดไม้กางเขนเสร็จ เราก็ออกเดินทางท่ามกลางฝน รถเราเริ่มติดครั้งแรกที่ปากทางหอพัก เราต้องรอให้ชาวบ้านมาช่วยเข็นให้เรา ชาวบ้านบอกเราว่าอย่างเพิ่งกลับเลยถนนลื่นมาก จริงๆแล้วผมเองก็ไม่อยากกลับ เพราะรู้ว่าถนนลื่นมาก แต่เพื่อนเหล่านี้จำเป็นต้องเดินทาง กลับด้วยเครื่องบินในวันรุ่งขึ้น จึงต้องฝืนออกไป ขณะที่ขับออกมาเราเห็นดินกำลังเริ่มสไลด์ลงมาหลายจุด เพราะได้รับน้ำมากจนอิ่มตัว ขณะเดียวกันตามทางโค้งต่างๆระหว่างรอยต่อของ ภูเขาแต่ละลูก เริ่มถูกน้ำกัดเซาะจนเริ่มเป็นร่องน้ำ มีอยู่จุดหนึ่งที่เป็นร่องค่อนข้างลึกและดินอ่อนมาก หากเราค่อยๆไปมีโอกาสที่รถจะติดโคลนสูงมาก เราดูจำนวนคน ที่จะเข็ญรถก็มีเพียงผู้ชายสามคน คงไม่สามารถที่จะเข็ญออกจากโคลนได้ จึงตัดสินใจขับด้วยแรงส่ง แต่หลังจากล้อหน้าพ้นออกจากร่องน้ำด้วยแรงส่ง ล้อหน้าทั้งคู่จึงลอยขึ้นและทำให้ทิศทางเปลี่ยนอย่างกะทันหัน หน้ารถด้านขวาของเราจึ่งหันเข้าไปกระแทกหน้าผาข้างทาง เพราะระยะประชิดมาก แต่ขอบคุณพระเจ้า ในที่สุดเราก็สามารถออกมาจากเส้นทางที่แสนลื่นนั้นได้ อย่างปลอดภัย เมื่อเราออกมาได้แล้วผมถามเพื่อนที่ไปด้วยกันว่า ใครเก็บภาพเด็ดๆได้บ้าง ปรากฏว่าไม่มีใครเก็บภาพเลย เพราะตื่นเต้นมากและขณะเดียวกันต้องจับที่ยึดเอาไว้ไม่ให้ตัวไหลไปไหลมาอยู่ตลอดเวลา