ปีนี้คณะให้บริการทางด้านสุขภาพค่อนข้างใหญ่ คุณฟรีแฮม พาเพื่อนอีก 15 คน จาก IPHC (Introduction To Primary Healthcare), University Of Nation, Hawaii  การเดินทางครั้งนี้จึงต้องใช้รถกระบะถึง 4 คัน ใช้ล่าม 5 คน และแม่ครัว 1 คน การออกบริการชาวบ้านครั้งนี้เรา เราสามารถให้บริการกับชาวบ้านได้ 7 หมู่บ้านด้วยกัน ในทริปนี้มีเพื่อนเก่าที่เคยมาได้แก่ Friedhelm Metzger, Carol Eagle, Jennie Lee, Mordegai and Melissa, ส่วนเพื่อนใหม่ ในครั้งนี้ได้แก่  Dr. Mike, Karen, Sam(Mike) Alexis, Sam(Korea) Ellen, Allie, Phaby and Dr. Viola.

เนื่องจากการเดินทางในทริปนี้ คณะต้องอยู่ในพื้นที่ห่างไกล และกันดาล ถึง15 วัน เราจึ่งต้องเตรียมเสบียงให้กับคณะให้พอเพียง

We reached Pa Ki Kee at 8 PM.  Our chef, Anna, started her first meal for this trip, with the children from Omkoi Coffee Hostel helping her.  The first meal was difficult because the one cooking had not done the shopping, so the chef was not sure of availability of foodstuff and seasonings.  Dinner was ready at 9 PM.

There was a church in this village, so we joined church service there. Our Coffee Hostel Children had chances to offer praise songs during the service.  This is one of the Coffee Hostel purposes.  In the afternoon we gave medical care service to villagers.

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ เนื่องจากหมู่บ้านนี้ มีคริสตจักรในหมู่บ้านเราร่วมนมัสการกับชาวบ้านที่นี่ เด็กๆหอพักกาแฟอมก๋อย ได้มีโอกาสถวายเพลงพิเศษก่อนโบสถ์เริ่มและระหว่างการนมัสการ  นี่เป็นวัตถุประสงค์หนึ่งของหอพักกาแฟของเรา และคณะบริการด้านสุขภาพในช่วงบ่าย

During the service the team took time to share a message in the village.  Dr. Viola spoke, interpreted by Miss Paw Thay Kee, with songs from the Medical Team, concluding with a speech by Friedhelm.

When we arrived Pa Ki Kee there was no water in Miracle’s (our truck) radiator because of a leak.  It caused no damage to the cylinder head and did not overheat.  We asked Sompong, a member of our off-road teams, to take the radiator to Omkoi for repair.

ทันทีที่เราไปถึงหมู่บ้านปะกิคี เรารู้ว่า หม้อน้ำของมิเรเคิ่ล(รถของเรา)ไม่มีน้ำเหลือเลย เพราะ หม้อน้ำมีรอยรั่ว แต่ดีที่ฝาสูบเครื่องยนต์ ไม่เป็นอะไร และความร้อนก็ไม่ขึ้น เราจึงของให้สมพงษ์หนึ่งในทีม 4×4 ของเราช่วยถอดหม้อน้ำออกเพื่อส่งไปซ่อมที่อมก๋อย

The children from the Coffee Hostel returned to Omkoi for school on Monday.  We asked Khun Wiboon to transport the children back, while we took Miracle for  radiator repair.
เด็กๆ จากหอพักกาแฟอมก๋อยจะต้องกลับไปเรียนหนังสือในวันจันทร์ เราจึงขอให้ผู้ใหญ่วิบูรณ์ กลับไปส่งเด็กๆ และให้นำหม้อน้ำของมิเรเคิล ไปซ่อมด้วย

As we started the afternoon clinic time, the Team taught hygiene and nutrition to the patients waiting for examination.

The coming of villagers for this second day of the medical service at Pa Ki Kee village afforded a chance for us to see a variety of dress styles from different villages.  We saw many colors of cloth wrapped on women’s heads and wondered if different colors had specific meanings. The women reported that there is no special meaning, just depending on their preference.  As in other villages they conserve their clothes and their weaving skills very well.

วันนี้ เป็นวันที่สองของการให้บริการของเราที่หมู่บ้านปะกิคี ชาวบ้านจากหมู่บ้านรอบๆมาขอรับการตรวจ ทำให้เรามีโอกาสได้เห็นและเรียนรู้ความแตกต่างของเครื่องแต่งกายชาวปวากะ ญอในแต่ละที่ เพราะในพื้นที่นี้แม่บ้านจะมีผ้าโพกหัวกันแทบทุกคนจึงเกิดความสงสัยว่า สีต่างๆที่แต่ละคนโพกนั้นมีความหมายอย่างใดอย่างหนึ่งหรือไม่  แม่บ้านที่นี่ตอบเหมือนกันว่าไม่ได้มีความหมายพิเศษแต่อย่างใด แล้วแต่ว่าใครจะชอบสีอะไร. ชาวบ้านที่นี่โดยเฉพาะผู้หญิงยังคงรักษาเครื่องแต่งกายไว้ได้เป็นอย่างดี รวมทั้งภูมิปัญญาการทอผ้าแบบดั้งเดิมไว้เป็นอย่างดี

The Medical Team taught how to make Oral Rehydration solution (ORS), important for treatment in cases of water and electrolyte loss due to diarrhea or vomiting.  Three picks of salt (3 fingers) 1 pick of sugar and 1 liter of clean water is the easy way to make ORS water (Oral Dehydration Salts)

คณะ ได้สอนวิธีการทำน้ำเกลือแร่อย่างง่ายๆให้กับชาวบ้าน ในกรณีที่มีอาการท้องเสียหรืออาเจียน เพื่อป้องกันอาการช๊อคเนื่องจากร่างกายขาดน้ำ เกลือ 3 หยิบมือ(สามนี้ว) น้ำตาล 1 หยิบมือ และน้ำสะอาดหนึ่งลิตร เป็นวิธีทำน้ำเกลือแร่อย่างง่ายๆ

We learnt the different of clothes here. Poh Karen women’s blouse has feature on the shoulder but Sgaw Karen women blouse has no feature on the shoulder.

เราได้เรียนรู้สิ่งใหม่เกี่ยวกับความแตกต่างของเครื่องแต่กายที่นี่ เสื้อของแม่บ้านที่ไม่มีลายบนไหล่เป็นสตรีชาวปวากะญอ(สะกอ) ส่วนแม่บ้านที่ไหล่เสื้อไม่มีลายคือสตรีชาวปวากะญอ(โปว์)

The first two days at Pa Ki Kee village people from other villages came to get health services, but today is for those living in Pa Ki Kee to get the service from the medical team.

สองวันแรดชาวบ้านปะกิคีตกลงกันว่า จะให้ชาวบ้าน จากหมู่บ้านอื่นมารับการตรวจก่อน วันที่สามนี้ชาวบ้านเจ้าภาพจึงมาขอรับการตรวจเอง เพราะคนไข้จากหมู่บ้านอื่นจำนวนลดลงแล้ว

Today Miracle’s radiator come back, Sompong helping to put it back But finally we found that it still has a small leak. The reason was one side of radiator holder loses so the radiator bumps against engine’s fan.

วันนี้หม้อน้ำของมิเรเคิลกลับมา  สมพงษ์จึงจัดการใส่หม้อน้ำคืนให้ แต่ในที่สุดเราพบว่าหม้อน้ำยังคงมีรอยซึมเล็กน้อย สาเหตุเกิดจากโดนพัดลมพัดใส่เนื่องจากขายึดหม้อน้ำหลุดข้างหนึ่ง

The beginning of unseasonal rain concerned us because the road we planned to travel would be dangerously slippery, especially if the rains continued for several days.

Our team was large, and somehow we drove off without our team leader, Friedhelm.  Perhaps he took a nap while we were dodging the rain at a shop beside the road, and we left him behind.  Ten minutes later a villager drove up to our caravan with Friedhelm on his motorcycle. (Good we were driving on a rough road so he could overtake our trucks.)

ฤดูกาลที่แปรปรวนทำให้เดือนฤดูร้อนอย่างนี้กลับมีฝน ทำให้เรากังวลในการเดินทางเป็นบางครั้ง เพราะถนนที่เราจะต้องเดินทาง หากฝนตกหนักและต่อเนื่องถนนจะลื่นและเสี่ยงต่ออุบัติเหตุ

อาจจะเป็นเพราะคณะใหญ่เกินไปทำให้เราลืมฟรีแฮมหัวหน้าคณะของเรา เพราะเขางีบขณะที่หลบฝนอยู่ที่ร้านค้าข้างทาง  ประมาณ 10 นาทีหลังจากเราออกเดินทางต่อ ชาวบ้านจึงขับมอเตอร์ไซด์ไล่ตามหลังมา เพื่อมาส่งหัวหน้าคณะของเรา ดีที่ถนนแถวนี้ไม่ค่อยดี มอเตอร์ไซด์จึงไล่รถยนต์ทัน

This evening we returned to Omkoi Coffee Hostel which is the center of villages in this area.  Dr. Mike shared a message with the children, interpreted by Auntie Air Poh, one of our team interpreters.

Our plan was to be at Maw Kler Kee Coffee Hostel this afternoon. Actually the distance between Omkoi and Maw Kler Kee is not very far, but because of the condition of the road it took a long time.  We departed Omkoi at 2 PM and didn’t reach Maw Kler Kee until 7:30 PM.

ตามกำหนดการที่เราวางไว้ เย็นวันนี้เราจะต้องไปถึงและพักที่หอพักกาแฟมอเคล่อคี  ระยะทางระหว่างอมก๋อยไปหมู่บ้านมอเคล่อคี จริงๆแล้วไม่ไกลเท่าไหร่แต่ต้องใช้เวลาในการเดินทางถึง 4 ชั่วโมง เราออกเดินทางในเวลา 14:00 น. และไปถึงจุดหมายในเวลา 19.30  น.เพราะถนนไม่ค่อยดี และเราแวะยืดเส้นยืดสายระหว่างทางนานไปหน่อย

We informed Maw Kler Kee villagers that we would do healthcare service today.  We tried to finish our hostel-church roof before the team arrived, in order to use the building for clinic and accommodations. The first floor had only a temporary surface to use.

เราได้แจ้งล่วงหน้าแล้วว่า เราจะมาบริการด้านสุขภาพที่นี่ในวันนี้ เราพยายามให้อาคารหอพักชาย และโบสถของหอพัก มีหลังคาก่อนที่คณะจะมาถึง เพราะเราต้องการที่จะใช้อาคารนี้ ให้บริการด้านสุข ภาพให้ชาวบ้าน และเป็นที่พักของคณะด้วย วันนี้ชั้นล่างมีพื้นกระดานชั่วคราวแล้ว

Most of our Karen Team was teachers and church elders, so we held a small show in front of our Maw Kler Kee hostel for children and villagers.

เนื่องจากทีมปวากะญอของเรา ส่วนใหญ่เป็นครูบาอาจารย์ และกรรมการของคริสตจักรอยู่แล้ว เราจึงถือโอกาสในค่ำคืนนี้ จัดกาแสดงเล็กๆที่ลานหน้าหอพัก กาแฟมอเคล่อคี ให้กับเด็กๆและชาวบ้าน ผ่านการแสดงสั้นที่ได้เตรียมมา

After breakfast at Maw Kler Kee Coffee Hostel we went to Maw Ko Kee village to conduct medical clinic.  The road through Mae Ou Su district had been repaired quite well, but when it rains the road is damaged as before.  The road on the Omkoi side remained the same as last year.

หลังรับประทานอาหารเช้า ที่หอพักมอเคล่อคี เราออกไปเปิดคลินิกที่หมู่บ้านมอโก้คี ปีนี้สภาพถนนในพื้นที่ ต.แม่อุสุ จ.ตากได้รับการปรับปรุงดีขึ้นมาก แต่อย่างไรก็ตาม หากฝนตกลงมาก็คงจะเสียอีกเช่นเคย ส่วนถนนทางด้าน อ.แม่ตื่นยังคงเหมือนปีที่แล้ว

Someone came to tell us of a sick person who had not eaten for many days.  His wife and children were fatigued caring for him.  When we arrived at his house we discovered that he had visited the hospital, but they informed his relatives to take him back home.  Dr. Mike and Dr. Viola could only encourage this old man and his family as his condition was terminal.  We prayed for him and left him in God’s hand. Two days we received news that the old man had passed away.

มีคนมาบอกกับเราว่า มีคนป่วยคนหนึ่ง ไม่ยอมทานข้าวมาหลายวันแล้ว ภรรยาและลูกหลาน เหนื่อยล้าในการดูแลมาก เมื่อเราไปถึงบ้านผู้ป่วยเราจึงทราบมาว่าผู้เฒ่าคนนี้ทางโรงพยาบาลรักษาไม่ได้แล้ว จึงให้ญาติ นำตัวกลับมาดูแลที่บ้าน หมอไมค์ และหมอไวโอล่า จึงทำได้แต่ ให้กำลังใจเขากับญาติผู้เฒ่าคนนี้ แล้วเราก็อธิฐานเผื่อเขา ฝากไว้ในพระหัตถ์ของพระเจ้า หลังจากนั้น สองวันเราได้รับข่าวว่าผู้เฒ่าคนนี้ล่วงหลับไปอย่างสงบ

After dinner at Maw Kler Kee Hostel, Team teach about hygiene and nutrition at hostel’s front yard for children and villagers.

หลังจากรับประทาน อาหารเย็น ที่หอพักกาแฟมอเคล่อคีเสร็จแล้ว ทางคณะได้มีการสอนเรื่องสุข อนามัยให้กับเด็กๆและชาวบ้าน

We settled down at Maw Kler Kee Coffee Hostel, go out from there to other villages and coming back each evening.  On this day we went to Tee Kaw Klo village.

ทริปนี้ เราตั้งหลักที่หอพักกาแฟเมเคล่อคี และแต่ละวันเราออกไปตามหมู่บ้านรอบๆ แล้วกลับไปนอนที่หอพัก วันนี้เป็นเรามาที่หมู่บ้านทีกอโกล

As usual, before medical service the team introduced themselves and instructed on hygiene and nutrition.

เช่นเคย ทางคณะมีการแนะนำตัวและสอนเกี่ยวกับสุข อนามัยให้กับชาวบ้าน

The most common symptoms among the villagers were various body pains, dizziness, feeling numb, shortness of breath, intestinal worms and gastritis.  Most of the villagers work in the field, in the sun, doing heavy labor. Their main food is rice and chili, and they usually drink very little of water.

อาการที่ชาวบ้านส่วนใหญ่ในป่าเขาแบบนี้เป็นกันก็คืออาการปวดเมื่อยตามเนี้อตามตัว หน้ามืด, เหน็บชา, หอบหืด พยาธิ โรคกระเพาะ จากการสอบถามความเป็นอยู่และวิถีชีวิตของชาวบ้าน ส่วนใหญ่ต้องทำงานในไร่ในนา ทำงานตากแดด ยกของหนัก อาหารการกินหลักๆคือข้าวกับน้ำพริก ดื่มน้ำน้อย

Although we used  4-wheel drive vehicles some parts of the journey were not easy.

ถึงแม้เราจะใช้รถยนต์ขับเคลื่อนสี่ล้อ ในการเดินทาง แต่บางช่วงของการเดินทางเราก็ไม่ได้ราบรื่น

To contact the outside world villagers must come here to make phone calls.  We transported friends who wanted to make phone calls here.  We discovered that in this remote area an older model mobile phone can function better newer models.

นี่เป็นจุดที่ชาวบ้านที่0นี้มาโทรศัพท์ เพื่อติดต่อสื่อสาร กับโลกภายนอก เราพาเพื่อนๆของเราที่ต้องการโทรศัพท์มาที่นี่ ในพื้นที่ห่างไกลอย่างนี้ เราได้พิสูจน์ว่า โทรศัพท์รุ่นเก่าๆใช้ได้ดีกว่าโทรศัพท์รุ่นใหม่ๆ

Houses here do not look like modern homes, but like these.

หมู่บ้านที่นี่ดูเหมือนไม่ใช่ยุคนี้ แต่ที่นี่ยังเป็นอย่างนี้จริงๆ

We went to Tha Jo Koh village to provide service, asking for permission to use village learning center.

วันนี้ไปบริการด้านสุขภาพ ที่หมู่บ้านต่าโจโข่ เราขอใช้สถานที่ของศูนย์การศึกษานอกโรงเรียนของหมู่บ้าน

When there was no patient requiring dental extraction, our friend Mordecai would find something else to do.  Here he is pruning the dried banana leaves from the trunk.

ใน ยามที่ไม่มีคนถอนฟัน สหายมอเดกาย ของเราไม่เคยอยู่นิ่ง เขามองจะหา สิ่งที่จะทำอยู่ตลอดเวลา สำหรับที่นี่เขาช่วยตัดใบกล้วยที่แห้งออกจากต้น

ที่นี่เราได้พบหญิงคนหนึ่ง เราคิดเธอจะมีพยาธิ  เพราะเธอบอกกับเราว่ามีอะไรดิ้นในท้องเธอเป็นครั้งคราว ก่อนที่เราจะให้เธอทานยาถ่ายพยาธิกับเธอ เราถามเธอว่าตั้งครรภ์หรือเปล่า เธอตอบว่าเธอตั้งครรภ์ เราจึงถามเธอถามต่อว่า ตั้งครรภ์มากี่เดือนแล้ว เธอตอมกับเราว่าเธอตั้งครรภ์มา 2 ปีกว่าแล้ว บางครั้งลูกเธอก็ดิ้น เราให้พยาบาลไปคลำดูในห้อง พยาบาลบอกกับเธอว่าเธอไม่ได้ท้อง แต่เธอยังยืนยันว่า ลูกเธอดิ้นทุกอาทิตย์ เราจึงเองชุดทดสอบการตั้งท้องมาทดสอบให้เธอดู ผลประกฎว่าไม่มีการตั้งท้อง เธอเชื่อว่าเธอมีลูกคล้ายๆกับลูกกรอก (ไปทางไสยศาสตร์) เราให้วิตามินกับเธอ

This day was Tah Jo Koh village “merit-making” day, when villagers have a ceremony for spirits.  In the house where the ceremony is conducted people eat together.  (I did not take photos of this ceremony as I thought it might not be appropriate.)

วันนี้เป็นวันทำบุญให้บรรพบุรุษของบางครอบครัวในหมู่บ้านต่าโจโข่ มีการทำพิธีทางผี ผมคาดว่าจะไปสังเกตบรรยากาศการทำพิธี แต่ผมไปสายไปหน่อย ผมไม่ถ่ายรูปเพราะเกรงว่าจะไม่เหมาะสม ภายในบ้านพิธีเหลือแต่การทานข้าวร่วมกัน จึงไม่มีภาพมาฝาก

During our return to Maw Kler Kee Hostel we stopped at Maw Kler Kee school compound to see the changes.  In 2009 our hostel was located here, but now the place was flattened and at least four new buildings are in the school compound.

ขากลับก่อนถึงหอพัก เราเข้าไปแวะที่โรงเรียนบ้านมอเคล่อคี เพื่อไปดูความเปลี่ยนแปลงของที่นี่ เพราะในปี 2009 หอพักของเราเคยตั้งอยู่ที่นี่ ปัจจุบันที่นี่ถูกไถราบหมดแล้ว และมีอาคารถูกสร้างใหม่อย่างน้อง 4 อาคารแล้ว

Mr. Wiboon, officer of Sub-District Administration Organization, traveled with us, teaching the children at Maw Kler Kee how to make compost (fertilizer) by using dry leaves mixed with cow manure, alternating layers of each, cover with sacks and keeping it wet. In two weeks this fertilizer can be used; very useful practical training.

คุณวิบูรณ์ เจ้าหน้าที่ อบต. ที่เดินทางร่วมกับเราได้สอนเด็กๆทำปุ๋ยหมัก แบบง่ายๆ คือเอาไปไม้แห้งกับมูลวัวแห้งมาวางทับสลับกัน รดน้ำให้เปียก แล้วเอากระสอบคลุม ทิ้งไว้สองอาทิตย์ ก็เอาออกมาใช้ได้  เป็นการเรียนรู้ภาคปฏิ บัติที่เป็นประโยชน์กับเด็กมาก

Evening atmosphere at Maw Kler Kee Hostel

บรรยากาศตอนพลบค่ำที่หอพักกาแฟมอเคล่อคี

and distributed tooth brushes to the children.

จากนั้นคณะได้แจกแปรงสีฟันกับเด็กที่ยังไม่มีแปรงสีฟัน

After that the team gave vitamin A to the children, placing the drops under the tongue.  (Vitamin A tastes likes cod liver oil, and you can see the children’s reaction on their face.)

จากนั้นคณะได้ให้วิตามินเอกับเด็กๆ ทุกคน โดยการหยอดลงใต้ลิ้นของเด็กๆ วิตามินเอนี้รสชาติของมันเหมือนน้ำมันตับปลา เด็กบางคนรับยานี้แล้วมีสีหน้าไม่สู้ดี

On this day the first floor of this building (boys’ dorm) was finished.  The second floor will be done later.

This was the last day with the Maw Kler Kee children, so before leaving we took a group picture with them.

วันนี้ เป็นวันที่สุดท้าย ที่เราจะได้อยู่กับเด็กๆหอพักกาแฟมอเคล่อคี แต่ก่อนจะจาก ที่นี่ไป เราได้ถ่ายรูปหมู่ ร่วมกัน กับเด็กๆ

The season was changing to summer, and we had fewer patients than we expected.  Some villages we have to reduce the service day.  We had enough time to add more villages to our itinerary.  Maw Tee Tah was the first village we added to our original schedule.

ช่วงเริ่มเข้าฤดูร้อน ผู้ป่วยจึงไม่มากเท่าที่ควร บางหมู่บ้านเราต้องลดวันให้บริการลง เราจึงเปลี่ยนแผน เป็นการเพิ่มหมู่บ้านที่จะไปให้บริการแทน หมู่บ้านมอทีท่า เป็นหมู่บ้านแรกที่เป็นหมู่บ้านเพิ่มเติมจากแผนเดิมของเรา

We learned from villagers that there are many more patients during rainy season.  Many villagers die from dengue fever and malaria during rainy season because travel is very difficult and sometimes patients die on the difficult trip to the hospital.   There are also many patients at the end of the rainy season and the beginning of winter, because of respiratory disease, cough and sore throat.

ปีนี้เราได้ข้อมูลที่ลึกขึ้น จากชาวบ้านว่า จริงๆแล้วจะมีผู้ป่วยมากในช่วงฤดูฝน โรคที่เป็นมากกันช่วงนั้นก็คือไข้เลือดออกและไข้มาลาเรีย ชาวบ้านจะเสียชีวิตด้วยโรคเหล่านี้ทุกปี เนื่องจากการเดินทาง ในฤดูฝนลำบากมากๆ หลายคนก็เสียชีวิตกลางทาง ส่วนอีกฤดูหนึ่งที่ปีผู้ป่วยมากคือ ฤดูฝนต่อกับฤดูหนาว ช่วงนี้จะเป็นโรคเกี่ยวกับทางเดินหายใจ

To avoid wasting time for the children, during the morning we served the children, and in the afternoon we served adult villagers.  I was able to photograph some old-style tattoos from villages.  In the past many men drew tattoos in conjunction with spiritist “spells.”  Various prohibitions are associated with the different spells.  If the people with tattoos don’t conform then the spell will be “broken.”  (We have heard of spells which are meant to protect people so nobody can stab them with a knife or a gun won’t explode when other people shoot them.)

เพื่อไม่ให้เด็กๆเสียเวลาในการเรียน ช่วงเช้าเราให้บริการกับเด็กนักเรียนก่อน และในช่วงบ่ายเราให้บริการกับชาวบ้าน เหมือนเคย เรามีภาพลายสักยันต์ของผู้ชายใจยุคก่อนลายต่างๆมาฝาก การสักยันต์ของคนสมักก่อน จะสักพร้อมกับคาถาอาคมต่างๆ เมื่อสักแล้วจะมีข้อห้ามต่างๆแล้วแต่ชนิดของยันต์แต่ละประเภท หากไม่ปฏิบัติตามข้อห้ามเหล่านั้น ยันต์เหล่านั้นจะเสื่อมลง ตัวอย่างยันต์ที่ได้ยินบ่อยๆก็คือ ยันต์ฟันไม่เข้า และยันต์ยิงไม่ออก

After we served at Maw Tee Tah village, we traveled to Ka Nae Ju Tah to spend the night there as we had planned.  Actually we have passed Ka Nae Ju Tah village for two years, but this was the first time we did  medical service there.

หลังจากให้บริการที่หมู่บ้านมอทีทะเสร็จแล้ว  พวกเราเลยไปนอนที่หมู่บ้านคะแนจื้อท่าตามแผนเดินที่เราวางไว้  จริงๆแล้วเราผ่านไปผ่านมาหมู่บ้านคะแนจื้อท่ามา 2 ปีแล้ว แต่ครั้งนี้เป็นการเข้ามากับหน่วยบริการด้านสุขภาพเป็นครั้งแรก

ครั้ง นี้เช่นกันเป็นครั้งแรก ที่ทีมปวากะญอ ต้องรวมตัวกันมากที่สุด  เพื่อจะมาช่วยหน่วยบริการด้านสุขภาพ ของคณะฟรีแฮม เพราะครั้งนี้คณะของฟรีแฮมมากันถึง 16 คน เราต้องใช้รถโฟรวิล 4 คัน ล่าน 4 คน และ กุ๊กอีก 1 คน

In the afternoon, when the number of patients started to decrease, we heard that at the next deeper village there were some older patients who could not come.  We went to Ler Bay Pwah Kee village to pick them up by truck and bring them to our mobile clinic.  ”Live on the stone” is the meaning of this village’s name.  It is a proper name because there are plenty of stones in this village.  Maybe because of that it was difficult to build the road to this village, so we had to drive in the stream about 100 meters before entering to the village.

ในช่วงบ่ายของการให้บริการ คนไข้เริ่มน้อยลง ผมได้ยินว่าอีกหมู่บ้านหนึ่งมีคนแก่ที่มาไม่ไหว  ผมจึงตัดสินใจขับรถออกไปรับผู้ป่วยจากหมู่บ้านเหล่อ-เบ่-ปว่า-คี  เพื่อจะได้มีโอกาสได้พลกับหมอ “อยู่บนแผ่นหิน” คือความหมายของหมู่บ้านนี้  และสมชื่อจริงๆ เพราะหมู่บ้านนี้มีก้อนหินเยอะมาก อาจจะเป็นเพราะตัดถนนยาก ก่อนเข้าหมู่บ้านนี้ เราต้องขับรถในลำธารกว่า 100 เมตร

ช่วงหัวค่ำเป็นโอกาสดี  ที่จะไปเยี่ยมเยือนชาวบ้านขณะที่ทีมหมอพักผ่อนอยู่  ทีมงานกาแฟมโหระทึกของเรา ออกไปเยี่ยมเยือนชาวบ้าน ไต่ถามทุกข์สุข, การทำมาหากิน และแนะนำเรื่องการปลูกกาแฟ เพื่อส่งเสริมอาชีพ และอนุรักษป่าต้นน้ำ ที่พวกเขาอยู่ เพื่อเป็นแหล่งน้ำและแหล่งอาหารให้พวกเขาต่อไป

We noticed that this village had few patients, so after breakfast we added another village to our schedule, Thay Nah Der Looh.  Again, we had often passed Thay Na Der Looh but never visited, but this time we provided medical service for the first time.

เนื่องจากเราดูแล้วคนไข้ในหมู่บ้านมีไม่มาก วันนี้หลังอาหารเช้า เราเพิ่มหมู่บ้านเธ่-หน่า-เดอ-ลู่ เข้าในโปรแกรมหลักของเราเป็นหมู่บ้านที่สอง เช่นเดียวกันหมู่บ้านเธ่-หน่า-เดอ-หลู่ เป็นหมู่บ้านที่เรามักจะผ่านไปผ่านมาเสมอ แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกของการมา ให้บริการทางด้านสุขภาพ เราได้รับการต้องรับจากทางหมู่บ้านด้วยดี โดยคณะได้พักในอาคารศูนย์การเรียนรู้ของหมู่บ้าน

Our friend Mordacai was always busy.  If he had no patient at the moment, he always found something to do.  Here noticed that the dirt steps for the learning center didn’t look so good, so he stared to dig better steps.

มอเดกายไม่เคยหยุดนิ่งจริงๆ ในขณะเขายังไม่มีคนไข้ เขาจะหาอะไรทำตลอดเวลา ที่นี่เขาเห็นว่าบันไดไม่ค่อยดี เขาจึงลงมือขุดบันไดที่ดีกว่าให้กับศูนย์การเรียนรู้แห่งนี้

As usual before the team gives the medical service they introduce themselves to the villagers, then teach about hygiene before starting the healthcare clinic.

เช่นเคยก่อนจะให้บริการการชาวบ้าน คณะจะต้องแนะนำตัวว่า มาจากไหน ชื่ออะไร แล้วตามด้วยการสอนเรื่องสุขอนามัย หลังจากนั้นจึงให้บริการ

Behind this medical team, Anna, the chef prepared three meals a day.  Pay Tru Pah and the Karen team helped so she didn’t work alone.

เบื้อง หลังของคณะทีมหมอนี้ เดินได้ด้วยทีมกุ๊กที่ต้องเตรียมอาหารให้วันละสามมื้อ แอนนาคนเดียวไม่สามารถที่จะรับมือกับงานมากมายนี้ได้ พ่อของเปโตร  และทีมปวากะญอ จะคอยเป็นกองหนุนในครัวให้เราเสมอ

After the daytime medical clinic, the Karen team conducted evening activities.  This was a surprise program.  The Karen team had potential to do this kind of activity, because the team consisted of pastor, teachers, church elders, hostel father, Bible school students, and agriculture officer.

หลังจากภารกิจด้านสุขภาพเสร็จลง ผมบอกกับทีมปวากะญอว่าเย็นนี้ เราจะมีกิจกรรมที่ศาลาเอนกประสงค์ในหมู่บ้าน กิจกรรมนี้จัดแบบสดๆ ไม่ได้มีการเตรียมการกันมาก่อน ผมรู้ว่าทีมงานปวากะญอของเรามีศักยภาพสำหรับราย การแบบนี้ เพราะทีมงานปวากะญอของเราประกอบไปด้วย เป็นศิษยาภิบาล, มรรคนายก, ครู, พ่อบ้านหอพัก, ว่าที่นักศึกษาศาสนศาสตร์, เจ้าหน้าที่เกษตร เป็นต้น

Our evening program was of Karen songs of various eras (depending upon the ages of the team), some Christian songs, medical team presentations about oral health, and encouragement of villagers to grow coffee for extra income and our assistance for marketing.  Wi Boon talked about what kind of environment coffee trees like, how to make organic fertilizer, and Thai law concerning villagers in the forest.  Pay Tru Pah shared his testimony, the medical team presented about health care and worms, and we closed with prayer and blessings by Pastor Taw Soe.

โครงหลักของรายการได้แก่  เพลงปวากะญอ ตามยุคสมัยของคณะของเรา มีเพลงคริสเตียนบ้าง ทีมหมอแทรกด้วย เรื่องการดูแลสุขภาพในช่องปาก  ผมส่งเสริมให้ชาวบ้านปลูกกาแฟ  เพื่อเป็นรายได้เสริมและการรับซื้อคืน ในป่าต้นน้ำแบบนี้และการรับซื้อ คุณวิบูรณ์  พูดถึงต้นกาแฟชอบสิ่งแวดล้อมแบบไหน, การทำปุ๋ยหมัก, กฎหมายไทยเกี่ยวกับชาวบ้านในป่า, เป่ ตรุ ป่า แบ่งปันประสบการ์ณชีวิต ทีมหมอสอนเรื่องสุข อนามัยกับพยาธิ  และเราปิดรายการด้วยคำอธิฐานและอวยพรจากอาจารย์ถ่อโซ

In Thay Nah Der Luh village there is mobile phone signal only at this one spot behind the village Learning Center.  One must use an older model of mobile phone and must not move while making a call, otherwise it will disconnect. So the best way is put it down on that one spot.

ในหมู่บ้านเส่-หน่า-เดอ-หลู่ มีจุดที่สามารถ โทรศัพท์ได้อยู่จุดอยู่หนึ่ง คือหลังศูนย์การเรียนรู้ของหมู่บ้าน และหากโทรศัพท์ต้องเป็นรุ่นเก่าสักหน่อย ถึงจะมีสัญญาณ แต่เวลาโทรห้ามขยับหรือจับ เพราะสัญญาณจะหาย เพราะฉะนั้นการวางไว้เป็นวิธีที่ดีที่สุด

ป่าไม้ที่นี่บางแห่ง  ยังสมบูรณ์อยู่ เราไม่อยากให้ป่าไม้เหล่านี้หายไป การปลูกกาแฟ จะช่วยให้ป่า ไม้เหล่านี้ยังคงอยู่ และเพิ่มขึ้น เพราะต้นกาแฟต้องการ ร่มเงาจากต้นไม้ใหญ่ เกษตรกร จะต้อง เก็บต้นไม้ใหญ่ไว้ เพื่อต้นกาแฟของตนจะได้ร่มเงา

หลังอาหารมื้อเช้า คณะเดินทางต่อไปยังหมู่บ้านคะแนจื้อคี ตามแผนเดิมของเรา เราได้มาหมู่บ้านนี้หลายปีติดต่อกัน และปีนี้เป็นอีกครั้งหนึ่งของเรา หลังจากเอาสัมภาระลง ทีมปวากะญอลงมือจัดเตรียมอาหารสำหรับมื้อกลางวันทันที

Mordecai said because of the roots of these teeth were swollen it was very painful.

The pagoda at this temple was built since our last trip, and tomorrow will be a religious ceremony.

เรามาครั้งนี้ การก่อสร้างเจดีย์ใหม่ของสำนักสงฆ์ที่นี่เสร็จแล้ว และวันพรุ่งนี้จะเป็นวันทำพิธีทางศาสนา

เย็นนี้เราวางแผน ที่จะจัดกิจกรรมตอนค่ำอีกครั้ง แต่ครั้งนี้   ผมตั้งใจจะกลับไปรับเด็กที่ หอพักมอเคล่อคี เพื่อให้มาร้องเพลงที่นี่ระหว่างขับรถกลับไปฝนตกหนัก มากและตกติดต่อกันนาน ถนนดินเหนียวจึงลื่นมาก ก่อนจะถึงหอพักมอเคล่อคี ผมรู้แล้วว่าคืนนี้ ผมกลับไปที่คะแนจื้อคี ไม่ได้แน่ๆ พอไปถึงที่นั้นก็เริ่มมืดแล้วด้วย ผมจึงตัดสินใจ ที่จะไม่กลับไปที่หมู่่บ้าน คะแนจื้อคี

ในขณะที่นั่งคุยกับพ่อบ้าน  และแม่บ้านหอพักกาแฟมอเคล่อคีในห้องครัวอยู่ เวลาประมาณ 1 ทุ่ม  เด็กในหอพักได้ยินเสียงกรีดร้องของเพื่อนด้วยความกลัวจากข้างนอกหอพัก  เด็กๆจึงวิ่งออกมาหาเพื่อนที่ลานข้างหน้าหอพัก เราเห็นเด็กๆวิ่งออกมาเราจึงวิ่งออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น เธอยังคงร้องไห้ด้วยความกลัวอยู่ที่นั่น พวกเราจึงถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น เธอเล่าทั้งน้ำตา, น้ำเสียงที่สั่นเครือและสะอื้นว่า หลังจากเข้าห้องน้ำแล้ว เธอไปยืนที่หลังแท้งน้ำแล้วมองลงไปในหุบเขาหลังห้องน้ำ เธอเห็นเงามืดที่ไร้หัวเดินกำลังเดินขึ้นมาหาเธอ กว่าพวกเราจะรู้เรื่องราวก็ใช้เวลาพอสมควร เธอยังคงร้องไห้สะอื้น หลังจากพาเธอขึ้นไปบนหอพักแล้ว อาจารย์ถ่อโซอธิฐานเผื่อเธอและเด็กๆอธิฐานตามคำอธิฐานของพระเยซู  เธอก็หยุดร้องไห้ อาจารย์ถ่อโซเล่าให้ฟังว่าเด็กคนนี้ปกติเด็กคนนี้ไม่ใช่คนขี้กลัว จากนั้นเด็กๆก็แยกย้ายกันไปนอน คืนนั้นผมนอนห้องเดียวกับเด็กๆ ผมสังเกตว่าห้องนอนเด็กมืดมาก ผมจึงให้พ่อบ้านหาหลอดไฟมาติดไฟหน้าห้องน้ำหนึ่งดวงและเปิดไว้ตลอดคืน ห้องนอนของเด็กจะได้ไม่มืดจนเกินไป.

About 9 PM I heard the sound of a motorcycle engine.  Sompong, one of our Karen team, had borrowed a Ka Nae Ju Kee villager’s motorcycle to check on me because I did not return as planned.  Sompong said the road was very slippery.  He was only able to come by putting a chain on the tire.

เวลา 21.00 น. ได้ยินเสียงมอเตอร์ไซด์มายังหอพัก ปรากฏว่าเป็นสมพงษ์ หนึ่งทีมงานปวากะญอของเรา ยืมรถมอเตอร์ไซด์ของชาวบ้านที่คะแนจื้อคี เพื่อออกมาตามหาผม เพราะผมไม่ได้กลับไปอย่างที่บอกไว้ สมพงศ์บอกว่าถนนลื่นมากเขาจึงยืมมอเตอร์ที่ใส่โซ่ไว้มา ไม่อย่างนั้นแล้วมาไม่ถึงแน่ๆ

ผมรอให้แดดออกสักพักประมาณ 8 โมงครึ่ง รอให้ถนนเริ่มแห้งหน่อย จึงออกเดินทางกลับไปยังหมู่บ้านคะแนจื้อคี

Weather like this makes it very difficult to plan trips into the mountains. We left Ka Nae Ju Kee at 10 AM, reaching Omkoi at 2:30 PM.  Upon arrival we found the builder plastering the Omkoi hostel outside wall.

ฤดูกาลที่แปรปรวนอย่างนี้ คงจะทำให้การวางแผนในการเดินทางของเราในอนาคตยากขึ้น เราออกเดินทางจากคะแนจื้อคี ประมาณ 10.00 น และกลับไปอำเภออมก๋อย ในเวลา 14.30 น.

We arranged another three trucks to send the team just to Omkoi, but to save money the team would then travel by bus from Omkoi to Chiangmai.

อย่างที่ได้กล่าวใว้ตอนต้นว่า เพื่อความประหยัดในการเช่ารถของทีม เราจึงขอให้รถกระบะอีก 3 คันมาส่งทีมฮาวายถึงแค่อำเภออมก๋อย ส่วนการเดินทางจากอมก๋อยกลับเชียงใหม่นั้น เราจัดเตรียมรถประจำทางไว้ให้ทางคณะฮาวาย

We stayed at Omkoi one more night and the team rested this afternoon. In the evening the team joined the evening service at the hostel.  But that evening Omkoi had no electricity, so for the hostel service we had to use candle light.  The service was closed by the medical team praying for the Coffee Hostel missions and those who are concerned.

เราจะพักที่หอพักกาแฟอมก๋อยอีกหนึ่งคืน  คณะพักผ่อนตลอดช่วงบ่าย และในช่วงหัวค่ำ คณะร่วมการนมัสการตอนค่ำของหอพัก แต่คืนนี้ไฟฟ้าที่อมก๋อยดับ เราจึงต้องจุดเทียนไขเพื่อให้แสงสว่าง ช่วงสุดท้ายคณะจากฮาวาย ได้อธิฐานเผื่อพันธกิจหอพักกาแฟและผู้เกี่ยวข้องทุกคน

After breakfast the bus came and picked the team up at Coffee Hostel. But the team leader and the luggage traveled by Miracle (our truck).

หลังอาหารเช้ารถเมย์มารับคณะที่หน้าหอพักกาแฟอมก๋อย ส่วนหัวหน้าคณะ, สัมภาระและผม ออกเดินทางตามหลังไปจากนั้นไม่นานกับรถมิเรเคิล (รถของเรา)